Na een gezellige en drukke afscheidsreceptie bij Loetje aan het IJ, uitgewuifd door familie en vrienden, vertrekken we met zijn vieren voor de eerste etappe richting Madeira (Schipper Luc, Roland, Jurjen en Carlien). Een reis van twee weken over 1559 zeemijlen (2900 kilometer).
Na het passeren van de sluis bij IJmuiden is het tijd voor de captains briefing. Belangrijkste instructie: bij twijfel of dreigend gevaar Luc roepen of wakker maken als hij in zijn kooi ligt. Dat het enkele uren later al zou gebeuren, hadden we natuurlijk niet kunnen bedenken.
Jurjen en Roland hebben de eerste dienst van 22:00-02:00. Van het ene op het andere moment belanden we in de mist. Gelukkig hebben we een radar waarop we het drukke scheepvaart verkeer rondom ons goed in de gaten kunnen houden. Plotsklaps horen we een oorverdovende misthoorn die wel verdomd dichtbij klinkt. Het moment om Luc wakker te maken is aangebroken. Het spannende avontuur is nu toch echt begonnen! Met een snelle koerswending loopt het allemaal goed af.
De eerste paar dagen vinden we het ritme; eten, slapen, wacht lopen, beetje lezen, kletsen en dan weer van vooraf aan. Er is niet veel wind, redelijk wat bewolking en het is best wel fris, met name ’s nachts, waardoor een zeilpak wel nodig is. De dagen die volgen is het overdag redelijk zonnig en ´s nachts behoorlijk koud. Soms onwijs mooie uitzichten over land, soms niets meer dan de oneindig lijkende zee om ons heen en soms prachtige zonsop- of -ondergangen. Roland zet dagelijks heerlijke maaltijden voor en Jurjen duikt regelmatig in alle technische boekwerken van de Cardo.
De dagen die volgen hebben we heel mooi weer, goede wind en zwemmen er, als we geluk hebben, dolfijnen naast ons met de boot mee. De rust en het heerlijke weer wordt al snel vervangen door flinke wind en storm. Om 06:00u ’s morgens staat er een flinke wind (windkracht 6), is de blauwe lucht veranderd in loodgrijze lucht en ziet de zee er knobbelig uit. De zeemijlen schieten onder onze kiel vandaan.
Gedurende de dag neemt de wind toe: windkracht 7 à 8; de golven worden hoger, de lucht grijzer, de buien aan de horizon zwarter, er is geen ontkomen aan. De zwemvesten werden nog eens flink vastgesjord! De windkracht neemt s ‘nachts toe tot 10 tot 11 en we gespen onszelf vast met de lifelines aan de boot. Eten is er deze avond niet bij, maar geen van de bemanningsleden heeft ook eetlust… Dit betekende leven op water en biscuits, aangelijnd aan boord, ziek zwak en misselijk, een stampende boot, golven van 5 meter, van slapen was geen sprake (m.u.v. Jurjen, ongelofelijk!).
Luc en Jurjen staan die nacht om de beurt aan het roer. Uren achter elkaar, het roer omklemmend en wijdbeens, omdat ze anders door de golven zouden worden weggespoeld. Alles is water, alles is nat. Soms regende het, soms was er alleen buiswater. Roland: “Ik lig in mijn kooi met zwemvest aan, klaar om in de reddingsboot te stappen”
Na de heftige storm besluiten we een nachtje bij te komen in Ribadeo en aan land te gegaan. Hier neemt Carlien afscheid van ons en besluit dan terug naar Nederland te gaan. Carlien heeft het gevoel bereikt te hebben waarvoor ze is gekomen en haar missie te hebben volbracht. “Mijn tochtje op de Cardo van Amsterdam naar Ribadeo was een indrukwekkende ervaring die ik niet had willen missen: zon, regen, mist, onweer, storm. We hebben het allemaal gehad in die ene week.”
Tweede deel van de reis, vanaf Ribadeo, is als een luxe cruise vergeleken met de eerste week. Het wordt steeds warmer, er is weinig tot redelijke wind en veel gezelschap van dolfijnen om ons heen. Er zijn, op een enkeling na, geen boten meer om ons heen. Kortom de zon, de zee en de boot zijn 7 dagen lang ons uitzicht. Zeven dagen na vertrek uit Ribadeo leggen we aan in de redelijk troosteloze haven van Madeira, Jurjen kust de kade en we hebben de eerste etappe succesvol volbracht!